Axelle Red

Het zonet verschenen album ‘AR 30’ van Axelle Red viert 30 songs van de voorbije 30 jaar. In het kader van die release herneemt Axelle Red de succesvolle ’30 ans de sensualité’ tour. De tour strijkt deze zomer neer op Down by the sea in Knokke-Heist.

Vijftien was Axelle Red toen ze haar eerste single ‘Little Girls’ maakte. 10 jaar later was haar debuutalbum ‘Sans plus attendre’ een bom. ‘Sensualité’ werd een instantklassieker, maar ze had daarvoor wel tien jaar moeten volhouden.

Voor ‘Sans plus attendre’ had Axelle al een hit gescoord met ‘Kennedy Boulevard’, toen al een vermomd Motown-nummer. De platen van Otis Redding uit haar moeders kast hadden haar als tiener volkomen overrompeld en de zaadjes voor haar eigen sound geplant. Onverstoorbaar en eigenzinnig is ze in de jaren daarna Soul, pop en Franse chanson beginnen combineren. Over haar songwriting zegt ze zelf: “Ik schrijf in het Frans maar eronder zit de poëzie van Bill Withers, Carole King en Leonard Cohen.” Dat had nog nooit iemand gedaan. “Mijn eigen klank is er al vanaf mijn eerste plaat ‘Sans plus attendre’, of misschien meer nog vanaf ‘A Tâtons’ (1996), toen ik begon samen te werken met muzikanten uit Memphis.” Ze werkte er samen met Steve Cropper, Roger Hawkins (de drummer van Aretha Franklin), Isaac Hayes, Lester Snell, terwijl tussendoor Michael Jackson en Lisa Marie Presley de studio binnenvielen, en later trad ze op met Percy Sledge en Wilson Pickett. Ongelofelijk als je erbij stilstaat.

Axelle verkocht meer dan 5 miljoen albums, alleen al van ‘A Tatôns’ werden er meer dan één miljoen verkocht. ‘Sensualité’ werd door de Fransen verkozen als derde populairste nummer van de jaren 90, in een tijd dus dat Frankrijk nog heel erg neerkeek op de Belgische muziek. En toch riep Axelle elk optreden: “Ik kom uit België!”. De zelfverklaarde Fashion Victim verscheen ook met opzet in outfits – altijd even wow! – van Belgische ontwerpers. Al vòòr hun wereldfaam introduceerde ze zo onder andere Martin Margiela, AF Vandevorst, en natuurlijk haar vriendin Veronique Leroy in de muziekwereld.

Drie decennia staat ze er nu. Welke artiest doet haar dat na? In die tijd maakte ze in totaal dertien albums, waarop ze zich meer en meer ontpopte als mensenrechtenactiviste, en #MeToo voorvechtster avant la lettre. Het Engelstalige ‘Sisters & Empathy’ (2009), haar meest geëngageerde plaat, gaat over het onrecht jegens vrouwen, kindhuwelijken en vrouwenbesnijdenis. Daar had ze in 2004 samen met Unicef campagne tegen gevoerd. Het leed kroop zo onder haar huid dat ze er een plaat over moest maken. Op ‘Sans plus attendre’ zong ze nog “Le monde tourne mal’… Let’s dance”, maar na ‘Sisters & Empathy’ wilde ze écht iets doen. Axelles tomeloze liefde voor muziek, passie voor het leven en altruïstische inzet voor een betere wereld liggen aan de basis van al haar activiteiten. Ze doet dat op gevoel, maar wel heel raak. Dat blijkt uit haar laatste plaat ‘Exil’: “Die gaat erover dat we allemaal onze kansen mogen grijpen en ons fortuin mogen zoeken, maar dat we ons wel moeten afvra¬gen in welke mate we anderen een prijs laten betalen voor het geluk dat we naja¬gen.” Sinds ‘Rouge Ardent’ (2013) staat Axelle Red anders op het podium: “Vroe¬ger was het echt: ‘veni vidi vici’! Kijk wat ik allemaal kan! Nu zoek ik alleen nog naar zoveel mogelijk manieren om met het publiek echt iets te delen, naar contact.” En laat het nu net dat zijn wat Axelle Red voorop zal plaatsen tijdens ’30 ans de sensualité’: het vieren van 30 jaar carrière met alle songs waarvoor ze zo geliefd is, samen, in connectie met haar publiek.